ADHD zonder stuiteren
ADHD hoeft niet luid te zijn. Soms is het stil – een storm vanbinnen die niemand ziet.
Mijn ADHD werd pas laat ontdekt. Jarenlang dacht ik dat ik gewoon was, wel extra gevoelig, enthousiast, chaotisch en snel afgeleid. Maar vooral dat ik alles goed moest doen, of nog beter. En toen ik de diagnose eenmaal had, kreeg ik te horen “Jij? ADHD? Maar jij bent zo rustig!” Dat hoor ik vaak. En ik snap het. Ik ben niet druk, niet luid. Maar mijn hoofd is dat wel.
Herkennen van ADHD als interne drukte
Het duurde lang voordat ik begreep dat ADHD niet altijd zichtbaar is. En dat zorgde er ook voor dat ik het zelf ook niet altijd wilde erkennen, en dat voel ik soms nog steeds even door me heen schieten.
Ik heb heel veel maskers opgehad. Die me, laten we wel wezen, ook ontzettend veel gebracht hebben. Ik was, en ben, een hele slimme aanpasser. Maar toen mijn tweede kindje op komst was werd het teveel.
De maskers die eerder goed werkten (hard werken, zorgen voor anderen, altijd op komen draven, altijd een tandje erbij kunnen schakelen) zorgden er nu voor dat ik nauwelijks nog kon ademen. Een soort contante paniek over of ik alles nog wel aan elkaar geknoopt kreeg. Een groot schuldgevoel om mijn eigen behoefte aan rust. Dat voelde als falen, ik moest gewoon nog even volhouden. Maar mijn behoefte aan die stilte was geen zwakte.
Na de diagnose voelde ik even een gigantische opluchting. 'Ohhh, is dit het. Nu snap ik het. Ik mag zijn wie ik ben'. Om vervolgens in een enorme dip te belanden, waar ik zelf niet meer uit kon komen. Ik voelde me vlak, somber over de uitputting die ik al ruim 3 jaar voelde, had geen lol meer in de dingen waar ik normaal gesproken enthousiast over word en alles kostte me moeite, heel veel moeite. Nou zou je zeggen dat dit vrij zichtbaar moet zijn. Maar met mijn ADHD kon ik toch altijd nóg weer even door. Óf een nieuw plan bedenken waar ik dan wel energie van zou krijgen (mijn vriend werd gek van al die plannen, wensen, ideeën waar ik hem ook voor nodig had.)
Kantelpunt
Tótdat ik in tranen bij de bedrijfspsycholoog zat samen met mijn vriend - mijn energie was 2 op 10 gaf ik aan, ik voelde me verschrikkelijk alleen en zat helemaal vast in deze cirkel. Iedereen reageerde geschrokken, had ik dat niet kunnen vertellen dan? Nou nee, want voelen was al een tijdje niet mijn sterkste punt. Ik ging géwoon door, ook als het niet meer ging.
En nu? Nu ben ik een jaar verder. Kreeg ik cognitieve therapie en medicatie voor depressie. En zit ik op het kantelpunt van afstappen van antidepressiva en eventueel starten met medicatie voor de ADHD. Of ik dat wil, daar twijfel ik nog over. Ik voel me veel beter, fitter en gezonder dan een jaar geleden. Doe nog mee aan een ADHD-groep tot eind dit jaar. En zet kleine en soms grotere stappen naar het anders inrichten van mijn leven. Een leven met avontuur, zelfzorg én mijn gezin.
De slimme aanpasser
Ik wist precies hoe ik me moest gedragen om te voldoen.
Altijd ‘aan’ van binnen
Mijn hoofd is een snelweg zonder afritten.
Rust zoeken die niet komt
Ik probeer te ontspannen, maar mijn brein blijft draaien.
Late diagnose
Voor mij was het een late diagnose. Wat viel er op bij mij? Ik ben slim, gevoelig, creatief – maar ook chaotisch en snel overprikkeld, al herkende ik dat laatste nooit eerder op die manier. Nooit gedacht dat het ADHD was. Maar het lijstje met kenmerken kon ik zo over mijn eigenschappen en karaktertrekken leggen. Ik moet zeggen, dat was behoorlijk confronterend.
Subtitels die passen bij mijn verhaal
“Ik ben niet lui, ik ben overweldigd.”
“Mijn hoofd is een snelweg – zonder afritten.”
“Intelligent en toch chaotisch – dat kan.”
Eerlijk over mijn dagelijks leven
Vandaag vergat ik wéér de broodtrommels. Hyperfocus: het huis blinkt, ik vergat te eten. Wanneer mijn ADHD een superkracht is. Wat niemand ziet: als m’n hoofd blijft draaien. Ik zei ‘gaat wel’ maar bedoelde ‘help me’. Waarom structuur geven niet vanzelf gaat. Soms wil ik gewoon even verdwijnen – en dan terugkomen als mens in balans.
Downloads & tools
